خوشا از دل نم اشکی فشاندن              به آبی آتش دل را نشاندن

خوشا زان عشقبازان یادکردن             زبان را زخمه ی فریاد کردن

خوشا از نی خوشا از سرسرودن         خوشا نی نامه ای دیگر سرودن

نوای نی نوایی آتشین است                بگو از سر بگیرد دلنشین است

نوای نی نوای  بی نوایی است            هوای ناله هایش  نینوایی است

نوای نی دوای هر دل تنگ                 شفای خواب گُل ،بیماری سنگ

قلم تصویر جانکاهی است از نی           علم، تمثیل کوتاهی است از نی

خدا چون دست بر لوح قلم زد              سر او را به خط نی رقم زد

دل نی ناله ها دارد از آن روز              ازآن روز است نی ناله  پرسوز

چه رفت آن روز در اندیشه ی نی          که اینسان شد پریشان بیشه ی نی؟

سری سر مست شور و بی قراری         چو مجنون در هوای نی سواری

پر از عشق نیستان سینه ی او            غم  غربت ، غم  دیرینه ی او

غم نی بند  بند پیکر اوست                 هوای آن نیستان در سر اوست

دلش را با غریبی، آشنایی است           به هم اعضای او وصل از جدایی است

سرش بر نی ،تنش در قعر گودال         ادب را گه الف گردید،گه دال

ره نی پیچ و خم بسیار دارد                نوایش زیر و بم بسیار دارد

سری بر نیزه ای منزل به منزل           به همراهش هزاران کاروان بردل

چگونه پا ز گِل بردارد اشتر                که با خود باری از سر دارد اشتر؟

گران باری به محمل بود بر نی            نه ازسر،باری از دل بود بر نی

چو از جان پیش پای عشق سر داد       سرش بر نی نوای عشق سرداد

به روی نیزه و شیرین زبانی !            عجب نبود ز  نی شکر فشانی

اگر نی پرده ای دیگر بخواند               نیستان را به آتش می کشاند

سزد گر چشم ها در خون نشیند            چو دریا را به روی نیزه بیند

شگفتا بی سر و سامانی عشق!           به روی نیزه سر گردانی عشق!

ز دست عشق در عالم هیاهوست         تمام فتنه ها زیر سر اوست